Po uprzednim ukierunkowaniu konsoli Menedżera funkcji Hyper-V na określony (a domyślnie lokalny) serwer, możemy przystąpić do tworzenia nowej maszyny wirtualnej. Bez względu na to, czy korzystamy z menu głównego Akcja, czy też z panelu bocznego Akcje, proces ten rozpoczynamy od wyboru opcji Nowe, a następnie Maszyna wirtualna. Po wykonaniu tej czynności wyświetlony zostanie Kreator nowej maszyny wirtualnej, za pomocą którego w kilku prostych krokach będziemy mogli sobie taką maszynę wstępnie przygotować.
Jak czytamy na pierwszym ekranie tego kreatora zatytułowanym Zanim rozpoczniesz, zastosowaną do maszyny wirtualnej konfigurację możemy w dowolnym późniejszym momencie zmodyfikować, a jeśli interesuje nas stworzenie nowej maszyny bazującej w całości na ustawieniach domyślnych, już na tym etapie możemy takową utworzyć, klikając po prostu przycisk Zakończ. Aby jednak móc omówić poszczególne kroki kreatora umożliwiające tworzenie dowolnego rodzaju maszyn wirtualnych, w artykule tym zajmiemy się tworzeniem maszyny o niestandardowej konfiguracji bazowej.
Określanie nazwy i lokalizacji
Drugi ekran kreatora, zatytułowany Określanie nazwy i lokalizacji, pozwala nam zdefiniować nazwę dla tworzonej maszyny wirtualnej, a także określić fizyczne miejsce jej przechowywania. Mimo że często dla wygody nazwa maszyny wirtualnej odzwierciedla nazwę sieciową reprezentowanego przez nią komputera, są to dwie odrębne wartości właściwości maszyny. Celem nazwy maszyny wirtualnej jest jedynie ułatwienie jej identyfikacji na liście maszyn wirtualnych Menedżera funkcji Hyper-V, dzięki czemu już po samym spojrzeniu na wykaz dostępnych maszyn możemy w prosty sposób powiązać je z realizowanymi przez nie obciążeniami roboczymi.
Wszystkie nowo tworzone maszyny wirtualne zapisywane są standardowo w lokalizacji domyślnej, którą definiujemy w globalnej konfiguracji hosta Hyper-V. Jeśli tworzona przez nas maszyna ma się znaleźć w innej lokalizacji, możemy tę domyślną ścieżkę zmienić, zaznaczając pole wyboru Zapisz maszynę wirtualną w innej lokalizacji, a następnie wskazując nową ścieżkę docelową.
Zgodnie z prezentowaną w kreatorze informacją pamiętajmy o tym, by wskazywać dla naszych maszyn wyłącznie lokalizacje o wystarczającej ilości wolnego miejsca na dysku, zwłaszcza jeśli zamierzamy tworzyć dla nich częste punkty kontrolne. Tworzenie kolejnych migawek może szybko wyczerpać nasze zasoby magazynowe, co w efekcie końcowym może nawet doprowadzić do wadliwej pracy czy zatrzymania uruchomionych maszyn.
Określanie generacji
Na kolejnym etapie kreatora wskazujemy generację tworzonej maszyny wirtualnej. Nasz wybór w tym miejscu jest niestety czynnością nieodwracalną, co oznacza, że raz utworzona maszyna wirtualna o danej generacji nie może zostać skonwertowana na maszynę innej generacji. Możliwość wyboru generacji została wprowadzona dopiero wraz z wydaniem systemu operacyjnego Windows Server 2012 R2, przez co druga generacja maszyn wirtualnych może pracować tylko i wyłącznie z systemami operacyjnymi gościa Windows Server 2012 R2, Windows 8.1 lub nowszy wydaniami Windows, w tym Windows 10. Tworząc maszynę z systemem operacyjnym gościa Windows 7 lub starszym, jesteśmy zmuszeni do utworzenia maszyny wirtualnej pierwszej generacji. Te od swoich następców różnią się przede wszystkim brakiem obsługi takich funkcji jak Bezpieczny rozruch (Secure Boot) czy rozruch z poziomu urządzenia SCSI lub przy użyciu środowiska PXE w ramach standardowej karty sieciowej. Wybór generacji dla maszyny wirtualnej nie ma wpływu na pozostałe opcje kreatora nowej maszyny wirtualnej - w obu przypadkach postępujemy dokładnie tak samo.
Przypisywanie pamięci
Kolejny krok kreatora umożliwia nam zdefiniowanie ilości pamięci dla tworzonej maszyny wirtualnej. Określaną przez nas wartością jest tu Pamięć początkowa, czyli ilość pamięci z jaką maszyna będzie się uruchamiać. Jak przekonamy się w kolejnym artykule przy okazji konfiguracji już istniejącej maszyny wirtualnej, maszyna wirtualna nie musi przez cały czas pracować z taką samą ilością pamięci, a minimalną i maksymalną ilość pozyskiwanej przez maszynę pamięci operacyjnej możemy zdefiniować sobie w ramach ustawień dynamicznego przydziału pamięci - funkcji, którą włączyć możemy już na etapie tego kreatora. Wracając do pamięci początkowej - minimalną wartością wydaje się być 32 MB, natomiast górna granica wyznaczana jest przez ilość zainstalowanej pamięci RAM na hoście Hyper-V.
Konfigurowanie sieci
W kolejnym kroku kreatora wskazujemy przełącznik wirtualny, do którego ma zostać podłączona tworzona obowiązkowo z każdą maszyną wirtualną karta sieciowa. Aby móc zrealizować w tym oknie jakiekolwiek połączenie, odpowiedni przełącznik musi zostać uprzednio utworzony i skonfigurowany w ramach Menedżera przełącznika wirtualnego, dostępnego z poziomu panelu Akcje. Jeśli żaden taki przełącznik jeszcze nie istnieje, wówczas karta sieciowa tworzonej maszyny wirtualnej pozostanie do chwili późniejszej konfiguracji Niepodłączona.
Podłączanie wirtualnego dysku twardego
Kolejny ekran kreatora to Podłączanie wirtualnego dysku twardego. Każda maszyna wirtualna, podobnie jak każdy komputer fizyczny, prócz pamięci operacyjnej czy karty sieciowej wymaga do swojego działania odpowiedniej ilości pamięci trwałej, która w tym wypadku realizowana jest w ramach wirtualnych dysków twardych. Na takich dyskach maszyna przechowuje wszystkie swoje dane, w tym również uruchamiany w jej ramach i sprawujący nad nią kontrolę system operacyjny gościa. Korzystając z jednej z trzech dostępnych opcji możemy pozostawić naszą maszynę w stanie surowym bez jakiegokolwiek dysku twardego (opcja Dołącz wirtualny dysk twardy później), dołączyć do niej któryś z już istniejących dysków (opcja Użyj istniejącego wirtualnego dysku twardego) lub też - co będziemy chyba czynić najczęściej - utworzyć dla niej zupełnie nowy dynamiczny dysk wirtualny, realizowany w ramach nowego formatu VHDX. Dla tak tworzonego magazynu podajemy nazwę realizującego go pliku vhdx, jego fizyczną lokalizację oraz maksymalny rozmiar, do którego dynamicznie dążyć będzie plik (dysk) wraz ze wzrostem umieszczanych w nim informacji.
Opcje instalacji
Jeśli na tym etapie wskazaliśmy chęć utworzenia nowego wirtualnego dysku twardego, wówczas w kolejnym kroku tego kreatora możemy dodatkowo zdecydować, czy chcemy zainstalować na nim konkretny system operacyjny. System będziemy instalować zazwyczaj przy użyciu nośnika fizycznego lub jego obrazu ISO, rzadziej natomiast z poziomu wirtualnej dyskietki rozruchowej .vfd. Jeśli skonfigurowaliśmy uprzednio połączenie karty sieciowej, będziemy mogli również wskazać chęć przeprowadzenia sieciowej instalacji systemu operacyjnego. Krok instalacji systemu możemy oczywiście pominąć i do czasu ponownej, ręcznej konfiguracji ustawień maszyny pozostawić ją bez żadnego systemu.
Podsumowanie
Na koniec sprawdzamy całą wylistowaną w podsumowaniu konfigurację. Jeśli coś chcemy zmienić, wracamy do poprzednich ekranów kreatora. Jeśli parametry maszyny są dokładnie takie, jak chcieliśmy, klikamy Zakończ. Czy tak utworzona maszyna wirtualna jest już gotowa do pracy? Niekoniecznie. Jak nie trudno zauważyć, oferowane w ramach Kreatora nowej maszyny wirtualnej opcje są bardzo podstawowe i nie umożliwiają nam dostosowania tworzonej maszyny pod kątem wszystkich możliwych ustawień. Nie możemy tu przykładowo określić liczby wykorzystywanych procesorów logicznych, czy też zdefiniować kolejności wybierania przez BIOS maszyny urządzeń rozruchowych. Opcje te, wraz z wieloma dodatkowymi ustawieniami, znajdziemy we właściwościach utworzonej maszyny wirtualnej, o których powiemy sobie w kolejnym artykule.
